زخم های دیابتی

دیابت را می توان به سادگی به عنوان تجمع قند دریافت شده به عنوان منبع انرژی در بدن به دلیل عدم توانایی استفاده از آن در حد لازم توسط بدن ، تعریف کرد. اگرچه به سادگی تعریف می شود ، اما دیابت تأثیرات پیشرفته زیادی دارد. شکر به ساده ترین و کوچک ترین شکل برای جذب از روده تجزیه می شود. ساده ترین شکل قند موجود گلوکز نام دارد. قند خورده شده با غذا در روده های ما به گلوکز تبدیل شده و به سرعت در جریان خون جذب می شود. هورمونی به نام انسولین عبور قند از خون به بافت را تضمین می کند و به عنوان منبع انرژی سوزانده می شود. هورمون انسولین توسط سلول های بتا در پانکراس تولید می شود.

با این وجود، به دلیل کمبود هورمون انسولین یا تاثیر نزاشتن هورمون انسولین در افراد دیابتی ، در حالی که شکل قند در گلوکز است از آن به درستی توسط عضلات و سایر بافت ها استفاده نمی شود. این باعث افزایش قند خون می شود. این وضعیت در ادبیات پزشکی به عنوان هیپرگلیسمی تعریف شده است.

هنگامی که میزان گلوکز در خون افزایش می یابد ، سلول های بتا که هورمون انسولین تولید می کنند شروع به تولید انسولین بیشتر می کنند تا این سطح قند بالا را کاهش دهند. میزان انسولین در خون نیز افزایش می یابد. میزان انسولین در خون نیز افزایش می یابد. انسولین به طور عمده بافت ها را قادر می سازد از گلوکز به عنوان منبع انرژی استفاده کنند. با این حال ، در افراد دیابتی ، هورمون انسولین نمی تواند این کار را انجام دهد ، زیرا بافت ها در برابر انسولین مقاوم هستند.

مقاومت به انسولین اغلب قبل از بروز کامل علائم دیابت شروع می شود. دیابت که با مقاومت به انسولین شروع می شود و منجر به هیپرانسولینیسم می شود ، دیابت بزرگسالان یا دیابت نوع 2 نامیده می شود. شناخته شده است که 90٪ افراد دیابتی دیابت نوع 2 دارند. دیابت نوع 2 معمولاً در بزرگسالی اتفاق می افتد و غالباً با چاقی مشاهده می شود.

دیابت

دیابت در کودکی در 10٪ بیماران رخ می دهد. در این نوع دیابت تقریباً هیچ انسولینی تولید نمی شود و بعضی از آنها به طور مادرزادی به انسولین وابسته هستند. به این نوع دیابت، دیابت نوع 1 گفته می شود. به دیابت دوران کودکی نیز معروف است. در بیماران دیابتی وقتی که میزان قند خون به تعداد بسیار بالایی مانند 300-250 می رسد ، اغلب ادرار می کنند. شکر یک ماده اسمزی است. بنابراین این به معنای احتباس آب است.

دیابت می تواند باعث بسیاری از بیماری ها شود. تقریباً هیچ بیماری وجود ندارد که با آن ارتباط نداشته باشد. بنابراین ، دیابت می تواند انواع بیماری ها را در بدن ایجاد کند یا باعث بسیاری از بیماری ها شود. علاوه بر آسیب رساندن به قلب و مغز ، بیماری های چشم ، بیماری های کلیوی ، بیماری های پوستی ، بیماری های مو ، خارش های مختلف پوست ، بثورات ، زخم های مختلف ، ترمیم دیرهنگام زخم ها ، عفونت های مکرر ، به ویژه در زنان  بیماری های دستگاه ادراری و عفونت ، نارسایی جنسی در مردان ، تحلیل استخوان ، آسیب عصبی ، فشار خون و بسیاری از بیماری های مربوط به آن با دیابت همراه است.  در مواردی که اقدامات احتیاطی انجام نشود ، شرایطی مانند مشکلات گردش خون ، گانگرن ، بریدگی پا و غیره ممکن است رخ دهد.

دیابت به طور کلی با چاقی مشاهده می شود و با افزایش وزن خطر دیابت افزایش می یابد. علاوه بر این ، انسولین می تواند باعث افزایش وزن بیمار شود. زیرا اگر بیمار هنگام استفاده از انسولین به طور نامنظم غذا بخورد ، انسولین تمایل به ذخیره چربی ایجاد می کند و با ورود به هیپوگلیسمی (قند خون پایین) و مصرف قند غیرضروری ، وزن بیشتری پیدا می کند. گاهی اوقات ، دوز انسولین بیش از حد است ، بیمار دوباره دچار هیپوگلیسمی می شود و اگر این کاهش قند خون به طور مکرر تکرار شود ، با مصرف انرژی بیش از حد برای درمان چاق می شوند. با این حال ، در برخی موارد ، مشاهده شده است که دیابتی ها لاغر می شوند.

به زخم هایی که در اثر ضربه و جراحات ناشی از تخریب ساختارهای عصبی و عروقی در بیماران دیابتی ایجاد می شود زخم دیابتی گفته می شود.

زخم های دیابتی چگونه بروز می کنند؟

• احساس درد در نتیجه نوروپاتی از بین می رود.
• تعریق پوست و مکانیسم های رطوبت مختل می شود.
• تغییر شکل به دلیل درگیری عضلات پا اتفاق می افتد.
• سیستم ایمنی بدن مختل می شود
• در نتیجه تخریب عروق ، جریان خون قطع می شود (ایسکمی) و نمی توان اکسیژن رسانی کافی را به دست آورد.
• مقاومت کلی بدن مختل می شود.

زخم های حاصل از این زخم های دیابتی نمی توانند بهبود پیدا کنند و عفونت (التهاب) بر روی آن قرار می گیرد. زخم رشد کرده و باعث تشکیل گانگرن می شود