زخم پا یکی از دلایل اصلی پذیرش بیماران مبتلا به دیابت برای بستری در کشورهای توسعه یافته است. زخم پا یک بیماری مهم در ارتباط با دیابت است که اغلب منجر به درد، رنج و کیفیت زندگی فقرا می شود. تخمین زده شده است که زخم های دیابت در 15٪ از بیماران مبتلا به دیابت نوع سه و 84٪ از بیمارن مبتلا به دیابت نوع چهار منجر به قطع عضو می شود. یک سری از مکانیزم های متعدد، از جمله کاهش پاسخ سلولی و عامل فاکتور محیطی منجر به کاهش جریان خون و کاهش آنژیوژنز موضعی می شود و می تواند باعث روند کاهش بهبودی زخم شود. حدود 170 میلیون نفر از افراد در سراسر جهان از بیماری دیابت رنج می برند، از جمله 20.8 میلیون نفر در ایالات متحده آمریکا، و تا سال 2030 این تعداد به دو برابر هم می رسد.
علل زخم
علل زخم می توانند منشاء داخلی یا منشا خارجی داشته باشد.
زخم داخلی:
زخم داخلی در سیستم های تنظیم کننده بدن اختلال ایجاد می کند و منجر به تشکیل زخم می شود. زخم داخلی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
اختلال در گردش:
این اختلال می تواند ناشی از ایسکمی باشد. ایسکمی ناشی از تنگ شدن یا انسداد رگ های خونی است و منجر به گردش خون ضعیف می شود. به علت عدم تحرک (دشواری در حرکت) یا از بین رفتن رگ های تنظیم کننده در بدن اختلال در گردش خون صورت می گیرد.
نوروپاتی:
این امر بیشتر در مواردی دیده می شود که دیابت شدید است. قند خون بالا، پروتئین های مشتق شده و متابولیت های انباشته شده به سیستم عصبی آسیب می رسانند. عمدتا به دلیل از دست دادن احساس در منطقه آسیب دیده شدت زخم عمیق تر می شود.
بیماری های پزشکی:
زمانی که بیماری های مزمن و کنترل نشده برای دوره های طولانی ادامه می یابد (مانند فشار خون بالا، هیپرلیپیدمی، آرتروسکلروز، دیابت، ایدز، ویروس هپاتیت C و غیره)، بیماری های پزشکی می تواند منجر به اختلال در عملکرد سیستم ایمنی بدن شود. در نتیجه گردش خون کاهش می یابد و به سایر اندام ها و سیستم ها آسیب می رساند.
زخم های خارجی
زخم های منشاء خارجی ناشی از نیروی بیرونی است که باعث زخم های باز یا بسته می شود. زخم هایی که منشا خارجی دارند می توانند پیچیده شوند و شامل علائم زیر هستند:
خونریزی شدید
کبودی
آسیب عصبی
شکستگی استخوان
آسیب اندام داخلی
سندرم کمپال: این سندرم شامل اندام های پایین و یا اندام فوقانی (به خصوص پاها و ساعد) است که در آن آسیب باعث تورم و افزایش فشار می شود و عضلات، اعصاب و رگ های خونی را در آن منطقه احاطه می کند. افزایش فشار می تواند خون رسانی به اندام های آسیب دیده را متوقف کند و باعث آسیب شدید به عضلات و اعصاب شود. آسیب می تواند دائمی باشد و منجر به از دست دادن عملکرد و یا قطع عضو شود.